19.07.2010

Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to, czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.

A co z tymi, którzy dawali powody, by uważać ich za przyjaciół, po czym odwrócili się? Czy to ich wina, czy jednak osoby, która im zaufała?

Wśród ludzi jest się także samotnym.

Chyba nawet bardziej wśród ludzi, niż będąc faktycznie zostawionym sobie samemu. Najgorsza samotność przychodzi w momencie, gdy człowiek zauważa, że nawet mając wręcz stado znajomych, tych bliższych i dalszych, tych zupełnie przypadkowych, jak i tych pretendujących do miana przyjaciół, tak naprawdę nie ma się do kogo odezwać. Nie potrafi z nikim wypracować prawdziwej nici porozumienia, albo raczej wzajemnego zrozumienia, akceptacji. Kiedy nikogo tak naprawdę nie interesuje, co ma do powiedzenia, co go przytłacza, czemu z jego oczu płyną łzy, których nie można powstrzymać.

A ja tonę. W tych łzach. W muzyce. W swoim własnym, małym świecie, w którym jestem tylko ja, i który z jednej strony mały, z drugiej wydaje się być ogromny i pusty, przerażająco pusty. Przynajmniej jest mój....

1 komentarz:

  1. "Nikt nie zasługuje na twoje łzy, a ten kto na nie zasługuje na pewno nie doprowadzi cię do płaczu."
    Gabriel García Márquez

    "nie łam się"? "będzie dobrze"?
    to takie standardowe teksty, które można zastąpić "odwal się człowieku ode mnie" - w praktyce często znaczą dokładnie to samo.

    co do "problemu samotności w tłumie" to mogę tylko powiedzieć, że nie jest mi obce to uczucie, choć mi akurat udziela się ono głównie w okolicach święta patrona chorych na padaczkę...

    chciałem tu napisać coś co mogłoby poprawić Ci nastrój, ale tak naprawdę nie mam pojęcia co napisać...


    --
    Aki
    triple-dot-question-mark.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...